چندی پیش ط-البان مدعی شد مولوی مهدی مجاهد در هرات کشته شد. اما دوستان و نزدیکانش این خبر را تأیید نکردند و می گویند ط-البان او را اسیر کرده اند.
مولوی مهدی مجاهد، کسی که چند سال پیش در اوایل جوانی به عضویت ط-البان درآمد، نخستین فرمانده هزاره و شیعه ط-البان بود. اما او خیلی زود متوجه ظلم و وحشی گری و انحصار طلبی ط-البان شد و به سیاست ها و قوانین خودخواهانه این گروه پی برد.
مهدی زمانی که در بامیان من حیث رئیس استخبارات ط-البان فعالیتش را آغاز کرد به خشونت های فرماندهان ط-البان در بامیان اعتراض کرد و با آن ها درگیر شد. او جلوی بسته شدن مکاتب دخترانه را گرفت و با سخنرانی هایش رسما اعلام کرد که با افکار ط-البانی مخالف است و از تحصیل دختران حمایت کرد.
ط-البان او را از ریاست استخبارات برکنار کردند و او را به کابل فراخواندند. مهدی مدتی در کابل ماند و وقتی به این اطمینان رسید که نمی تواند به همکاری با ط-البان ادامه دهد به زادگاهش بلخاب بازگشت. او در بلخاب نیز از همشهری هایش در مقابل سیاست های ظالمانه ط-البان حمایت کرد. از حق و حقوق مردم بلخاب در زمینه بهره برداری از معادن و تحصیل دختران حمایت کرد و حتی با ماموران دست نشانده ط-البان درگیر شد.
بیشتر بخوانید:
ادعای طالبان مبنی بر کشته شدن مهدی بلخابی
ط-البان که از ایجاد یک جبهه مقاومت دیگر در بلخاب می ترسید بعد از ناامید شدن از مذاکرات با مهدی با تمام قوا به بلخاب یورش برد و طی 4 روز بلخاب را تصرف کرد. خیانت برخی از افراد نفوذی در بلخاب و لشکر عظیم و مجهز ط-البان و همچنین عدم حمایت سایر رهبران هزاره از مقاومت مولوی مهدی باعث شد سنگر او فرو بپاشد و به کوه های اطراف پناه ببرد. البته عامل اصلی و مهم شکل نگرفتن مقاومت مولوی مهدی اشتباهات گذشته و حال او بود که اجازه نداد هزاره ها به او اعتماد کنند.
سیاستی که مولوی مهدی در پیش گرفت برای عده زیادی از افرادی که دوست داشتند از او یک قهرمان بسازند یک علامت سوال بزرگ بود. این سوال اکنون با ناپدید شدنش و ادعای ط-البان مبنی بر کشته شدن او بی جواب ماند.
مخالفت و جدا شدن زودهنگام مولوی مهدی از بدنه حکومت ط-البان و در نهایت کشته شدن او از سوی ط-البان نشان دهنده انحصارطلبی و استبداد و نارضایتی اقلیت ها در افغانستان است و ثابت شد که جنگجویان و ملاهای ط-الب فقط جنگ و خونریزی را می شناسند. داستان مهدی، در واقع آینده افغانستان زیر سلطه یک گروه تروریست را به تصویر می کشد.
نکته دیگر سیاست رسانه ای ط-البان است. ط-البان به خاطر حفظ اعتبار، حمایت شهروندان و جلوگیری از شورش مردمی سعی کردند تا با در پیش گرفتن یک سکوت رسانه ای چنین قیام هایی را کم اهمیت جلوه دهند. ط-البان خوب می داند که شکل گیری چنین مقاومت های کوچکی بدون حمایت قدرت های خارجی به جایی نمی رسد.
مرگ مولوی مهدی هنوز برای هوادارانش قابل باور نیست. عده ای از طرفدارانش اسارت و مرگ مهدی را شبیه اسارت و کشته شدن عبدالعلی مزاری می دانند و عکس و او را در کنار عکس مزاری گذاشتند. برخی از هزاره های مخالف مقاومت مهدی نیز عملکرد و مبارزه مهدی با استبداد ط-البان را ستایش کردند.
محمد محقق و سرور دانش، رهبران سیاسی هم تبار مهدی که بعد از سقوط کابل از کشور فرار کردند، در زمان جنگ بلخاب و مبارزه مولوی مهدی با ط-البان سکوت کردند و حمایت جدی از او نکردند. آنها بعد از شنیدن خبر مرگش به تسلیت گفتن اکتفا کردند. سرور دانش در مورد مهدی در صفحه فیسبوکش متنی منتشر کرد و عملکرد او را ستود و ط-البان را محکوم کرد. شاید توقع می رفت حداقل از سوی این رهبران واقعیت سرنوشت مولوی مهدی پیگیری شود.
انتهای پیام
